Nieuwsbrief 2 – 2021

Beste vrijwilligers, volgers en sympathisanten,

Tot ons verdriet liggen al onze formele activiteiten al meer dan een jaar zo goed als stil. Maar dat wil niet zeggen, dat we niets hebben te melden. Ik zou haast zeggen: In tegendeel! Er valt namelijk heel veel te vertellen. Bijvoorbeeld dat de Werkgroep Schoolvoorlichting voor het eerst sinds haar bestaan online heeft geborreld en vergaderd (of is dat tegenwoordig hetzelfde?). Dat we de Mall of the Netherlands na een half jaar soebatten zover hebben gekregen dat de zeepdispenser in het gehandicaptentoilet met zeep hebben gevuld. Daarnaast kunt u kennis maken met twee van onze vrijwilligers: Jacomina Zegers en Sjoerd Faber: hoe lukt het hun om in deze lastige tijd (sociaal) actief te blijven? Verder zijn we dankbaar dat de Werkgroep Schoolvoorlichting een gloednieuwe kinderrolstoel heeft gekregen.

Tenslotte kondigen we graag aan, dat we op 25 november van dit jaar weer een conferentie organiseren voor breed publiek. We zijn van plan om drie thema’s centraal te stellen:
* sociale participatie: met accent op werk en vrijwilligerswerk. We zijn benieuwd naar ervaringen van gehandicapten met begeleiding naar werk en de bereidheid van werkgevers om gehandicapten in dienst te nemen;
* fysieke toegankelijkheid: toegespitst op de Mall of the Netherlands. Om te komen met concrete aanbevelingen gaat de werkgroep Toegankelijkheid voorwerk doen;
* recreatie en sport: waar hebben mensen met een handicap behoefte aan en zijn die voorzieningen binnen de gemeente voldoende aanwezig en toegankelijk en bereikbaar?

Lekker lezen!

Willem Bertels,
voorzitter
06 2244 7454

Privatisering Openbare Ruimte

(door Coen van Hoogdalem)Naar het zich laat aanzien gaat het de goede kant op met de coronacrisis. Het aantal besmettingen loopt terug en de instroom van patiënten in het ziekenhuis neemt gelukkig ook snel af. We kunnen weer terug naar een normaal leven. Dat houdt in dat we ons weer in de openbare ruimte kunnen begeven. Wat betekent dat voor de toegankelijkheid van onze openbare ruimte? Welke gevolgen heeft het verruimen van de terrassen, de opkomst van huurscooters en het opengaan van de Mall of the Netherlands.De gemeente Leidschendam-Voorburg geeft horeca ondernemers de mogelijkheid hun terrassen uit te breiden. Deze uitbreiding gaat ten koste van de openbare ruimte, eigenlijk privatisering van diezelfde openbare ruimte dus. Het gaat om een tijdelijke maatregel (tot 1 november) die als doel heeft het verlies aan inkomen door de coronacrisis te beperken. Als voorwaarde geldt onder meer dat er bij terrassen tenminste een 2.50 m brede ruimte moet overblijven voor andere gebruikers.Een bijzondere constructie kent de Kerkstraat in Voorburg. Die wordt afgesloten voor alle verkeer en uitsluitend voetgangers kunnen nog gebruik maken van de Kerkstraat. Wat betekent dat voor mensen in een scootmobiel of rolstoel? Kunnen zij nog ongehinderd gebruik maken van de Kerkstraat? Of gaat hier de privatisering van de openbare ruimte ten koste van mensen met een handicap?

Een nieuw fenomeen vormen de elektrische huurscooters. Uit milieuoogpunt een goede ontwikkeling. Ook hier is sprake van privatisering van de openbare ruimte. De scooters mogen immers overal worden achtergelaten. Maar hoe laten de gebruikers de scooters achter in de openbare ruimte? Wordt er voldoende toezicht gehouden op dat achterlaten? En zijn de gebruikers van de scooters zich ervan bewust dat ze de toegankelijkheid van de openbare ruimte voor mensen met een handicap ernstig kunnen beperken?

Tenslotte de Mall of the Netherlands. De eerste opstoppingen en filevorming hebben we al gezien. En dan moet de grote drukte nog komen. Blijft de Mall voor scootmobielen en elektrische rolstoelen veilig bereikbaar? Worden de invaliden parkeerplaatsen ook echt uitsluitend door invaliden gebruikt of wordt daarmee de hand gelicht? Is de binnenruimte van de Mall voldoende toegankelijk voor mensen met een visuele handicap of raken zij juist gedesoriënteerd in die ruimte?

Nu het normale leven weer gang op lijkt te komen is het Platform Gehandicapten erg geïnteresseerd hoe u de toegankelijkheid van de openbare ruimte ervaart. Waar ondervindt u problemen? Welke problemen zijn dat? Hoe zouden we die kunnen oplossen? Laat het ons weten op info@platformgehandicaptenlv.nl .

Uw opmerkingen zijn belangrijk. Als ervaringsdeskundige draagt u bij aan de broodnodige informatie. Informatie die nodig is om de toegankelijkheid van de openbare ruimte voor mensen met een handicap te verbeteren.

Coen van Hoogdalem
(Voorzitter werkgroep Openbare Toegankelijkheid)

—————————————————————————————–

Eindelijk handen wassen in de Mall of the Netherlands

(door Will Kranenburg)We hebben de zeepdispensers in de toiletten voor gehandicapten in de Mall getest… Ze werken goed… niet draaien of drukken… een sensor zorgt voor zeep als je je handen eronder houdt… helemaal coronaproof!Groetjes, Will

——————————————————————————————-

De werkgroep schoolvoorlichting ging online. Proef geslaagd!

(door Willem Bertels)Het is vrijdagmiddag 16 april 2021. Ik zit achter mijn lap top; om 3 uur start de online borrel van de werkgroep Schoolvoorlichting. Maar om 2 uur open ik alvast Microsoft Teams, het programma waarmee we online bij elkaar komen. Dat had ik in de uitnodiging gezet, omdat de beginnelingen dan tijd hebben alvast een beetje te oefenen met online vergaderen. En jawel, de eerste deelnemers dienen zich al aan. Theo zit klaar in de lobby. Ik laat hem binnen, maar hoor enkel wat geruis en gerommel. Via de chat vraag ik hem zijn microfoon uit te zetten. Kennelijk lukt dat, maar nog geen minuut later krijg ik de mededeling dat hij geen toegang meer heeft tot de chat. Wat we ook proberen – later in de vergadering tracht ook Marian hem binnen te loodsen – het lukt niet, dus Theo kan helaas niet meedoen.Ondertussen is ook Sandra binnengekomen en, ah, daar is Marjet. Sandra en ik wisselen wat koetjes en kalfjes uit, Marjet is weer weg en oh… daar is ze weer! Jacomina – elders in deze Nieuwsbrief leest u hoe ze de bijeenkomst heeft ervaren – meldt zich ook. Ik laat haar binnen en vraag of ze me hoort en ziet. Geen reactie. Ik dreig de moed een beetje te verliezen. Misschien was het toch niet zo’n goed idee, zo’n online borrel. Een aantal deelnemers heeft immers zelden of nooit online vergaderd, laat staan geborreld en met een visuele of met een auditieve handicap is dat verdomd lastig: “Wat zegt je? Kom wat dichterbij de camera, dan kan ik proberen je lippen te lezen!” Of: “Waar zit die knop? Ik zie ‘m niet!” En dan heb je nog mensen met een wat oudere computer zonder camera. Die kunnen de andere deelnemers dan weer niet zien. En dan hebben we het nog niet over Utku die kampt met een wankele internetverbinding.Maar toch, na een uurtje raken we steeds meer op dreef. Marian en ik doen in de chat simultaan verslag van wat er wordt gezegd en volgens Jacomina is de bijeenkomst best aardig te volgen. De borrelaars mogen immers niet door elkaar heen praten dus heb je geen last van storend achtergrondgeroezemoes. Bovendien het lukt haar vrij goed de lippen te lezen.Om beurten vertellen de aanwezigen hoe ze de coronadagen slijten. Gelukkig heeft iedereen interessante dingen om handen. Iedereen lijkt er redelijk tot goed in te slagen in slagen betekenisvolle activiteiten te ontplooien, met vrienden, familie en/of vrijwilligers. Maar voorlichting op scholen zit er voorlopig helaas niet in. We besluiten een brief te schrijven aan de scholen om even te laten weten dat we er echt nog zijn en dat we ons weer melden zodra de scholen weer volledig open gaan. Zo gezegd, zo gedaan!En dan is het weer tijd om af te ronden. Rond vier uur sluiten we af met een evaluatierondje: Wat vinden jullie van de bijeenkomst? “Beslist vaker doen!”, zo luidt de unanieme reactie. Ofwel: proef geslaagd!Dus, zolang de coronacrisis aanhoudt, treffen we elkaar online. En we zetten alles op alles om ervoor te zorgen, dat iedereen mee kan doen.

Noteer alvast de volgende datum: 11 juni, van 15:00 – 16:00 uur. Leden van onze beide werkgroepen ontvangen een uitnodiging met een link naar de deze online bijeenkomst. Onderwerp van de bijeenkomst: ideeën opdoen voor de conferentie 2021.
Mocht u geen lid (meer) zijn van onze werkgroepen, maar toch mee willen denken, stuur een mailtje naar info@platformgehandicaptenlv.nl

————————————————————————————

Online borrelen en het Aandachtscentrum

(Door Jacomina Zegers)Tijdens de online borrel van de Werkgroep Schoolvoorlichting op 16 april vroeg Willem me of ik iets over mezelf zou willen schrijven in de Nieuwsbrief. Daar ben ik graag op ingegaan.Het is alweer een paar jaar geleden, dat Marjet Houwink me vroeg of ik het team vrijwilligers van het schoolproject wilde komen versterken. Kinderen van groep 7 en 8 begrip bijbrengen voor gehandicapten, daar was ik wel voor gemotiveerd. Het is mooi om te ervaren, dat de kinderen zo leergierig en enthousiast zijn.Maar nu over de online borrel. Dat vond ik toch wel een belevenis. Aanvankelijk wilde ik niet deelnemen aan deze online-ontmoeting van de werkgroep Schoolvoorlichting. Online krijg je last van vervorming van het geluid en heb je niet een duidelijk mondbeeld en mimiek. Daardoor kun je niet liplezen en dus niet communiceren.Maar ik moet zeggen dat het me reuze meeviel. Het voordeel van online vergaderen is dat er niet door elkaar wordt gepraat. Voordat je aan het woord bent of als je wilt spreken moet je je microfoon aanzetten en je moet hem weer uitzetten als je uitgesproken bent. Op deze manier wordt er gestructureerd vergaderd.Eigenlijk is deze vorm van online-communiceren beter dan een gewone vergadering, waarin men gauw door elkaar praat. Voorwaarde bij online-vergaderen is dat het gezicht  van de spreker goed in beeld moet zijn, met de juiste belichting. Anders kun je namelijk niet liplezen. Dat was in het begin wel even zoeken en het was even spannend hoe het zou lopen maar het is goed gelukt en we hebben toch ook gelachen. Dankzij Willem en Marian. Wel jammer dat Theo er niet bij was. Op de één of andere manier lukte het hem niet meer om in te loggen.Aandachtscentrum
Behalve bij Schoolproject werk ik ook als vrijwilliger in het Oecumenisch Aandachtscenrum, al weer 30 jaar! Een aantal jaren maakte ik deel uit van het Coördinatieteam en van de Werkgroep Medewerkenden. Ik doe dit werk met veel plezier.

Het Aandachtscentrum ligt in het hartje van Den Haag aan de Schoolstraat nr.18 vlak bij de Grote kerk. Het centrum wil een plek zijn voor kwetsbare mensen in de samenleving. Een plaats waar betrokken vrijwilligers aandacht met een kop koffie bieden. Het centrum is natuurlijk toegankelijk voor rolstoelers. Het is een plek om even op adem te komen en een luisterend oor te vinden. Zoals in een huiskamer gewoon onder elkaar met een kop koffie thee of koffie. Er is een leestafel en in de stilteruimte is meestal om 13.00 uur een kort moment van bezinning en je kunt er een kaarsje op steken. Ook zijn er religieuze en kunstkaarten te koop. Om de twee maanden hebben we een expositie. Bijvoorbeeld van schilderijen uit Senegal of van natuurfoto’s, of Dali-achtige werken en kleurige wandkleden.

In de eerste golf van corona was dit centrum vanwege gezondheidsrisico’s gesloten. In de tweede golf is het, gesterkt door de woorden van Minister-president om goed voor elkaar te zorgen, binnen de geldende kaders beperkt weer open gegaan. Juist voor de mensen die het in deze coronatijd zo moeilijk hebben. Toen we na de eerste lock down weer open waren, waren de bezoekers heel blij. Zo kregen we een mooi gedicht van een blije bezoeker:

Ik zag de deur wijd open staan,
Waardoor het licht kan stromen,
Waarheen ik vrij heen kan gaan,
Om de koffie te bekomen.

We werken met 40 vrijwilligers en er komen gemiddeld 30 bezoekers per dag. Het is boeiend werken. Je ontmoet zoveel verschillende soorten mensen, ieder met een eigen verhaal. Soms ook met trieste verhalen. De kunst is om deze bezoekers het gevoel te geven dat ze er mogen zijn, zonder oordeel te geven. Met mijn werkervaring als gedragsdeskundige kan ik hier wat mee doen. De meeste medewerkers in het Aandachtscentrum met wie ik samen werk zijn net als ik gepensioneerd.

Marian vroeg of ik een fotootje er bij wil doen. Bij deze heb ik een fleurig voorjaarsfotootje uitgekozen.

————————————————————————————————-

Wat we/ik nog niet wist over Sjoerd Faber

(door Marian Cornelissens)Omdat Sjoerd wel mee wilde werken aan een interview voor de nieuwsbrief hadden we afgelopen week een lang telefoongesprek.Sjoerd is 46 jaar en woont twintig jaar in een appartement in Wassenaar. Hij runt zijn huishouden zelfstandig en heeft één maal per week huishoudelijke hulp. Hij hoopt nog eens naar Leidschendam te verhuizen, want daar liggen zijn roots, kent hij meer mensen en hij vindt het beleid in Leidschendam-Voorburg ook wat socialer dan in Wassenaar.Tot die tijd geniet hij ervan nu dichtbij zee te wonen. Graag gaat hij een stukje wandelen of hard lopen in de duinen. Sjoerd is heel sportief en speelt rolstoelrugby op hoog niveau, hij hoopt deel te mogen maken van de landelijke selectie. Door corona liggen de trainingen stil, maar Sjoerd doet er middels fysiotherapie en zelf sporten alles aan om in conditie te blijven.Sjoerd zwemt graag, voorheen reed hij paard en deed aan judo. Hoewel hij nog niet gevaccineerd is, gaat hij er op uit met zijn scootmobiel, hij doet voorzichtig, maar voelt zich veilig: “Als ik de afgelopen tijd geen corona heb gekregen, zal dit nu ook wel niet gebeuren”.

Omdat Sjoerd heel veel hobby’s heeft zijn de dagen soms te kort. Om te ontspannen doet hij aan mindfulness, momenteel digitaal. Hij leest graag, het liefst romans of boeken over psychologie of filosofie. Een “echt” boek heeft zijn voorkeur boven een e-reader. Naast het vrijwilligerswerk voor de werkgroep scholenvoorlichting is hij ook actief voor de scholenvoorlichting bij Voorall in Den Haag. Daar geeft hij ook voorlichting aan groep 7 en 8, maar met een kleinere groep. De grote groep in Leidschendam-Voorburg vindt hij juist zo leuk, ook het contact dat de leden onderling hebben.

Sjoerd heeft een jobcoach bij het UWV en heeft een periode gewerkt bij de Jumbo. Hij vindt het jammer dat de jobcoach zo weinig voor hem doet. Sjoerd zou zich via cursussen graag verder willen ontwikkelen. Hij ziet dat veel afspraken uit het Mensenrechtenverdrag van de Verenigde Naties, dat Nederland in 2016 ook heeft ondertekend, niet worden nagekomen.

Toelichting:
Het verdrag geeft mensen met een beperking of chronische aandoening recht op gelijke behandeling en gelijkwaardig meedoen. Het VN-verdrag Handicap is glashelder over de rechten van mensen met een beperking of chronische aandoening. Of het nu gaat om toegankelijkheid, naar school kunnen gaan, passend wonen, werken, onderwijs een toereikend inkomen, passende zorg, vervoer, vrije tijdsbesteding. Het verdrag verplicht de overheid en maatschappelijke organisaties op al deze terreinen zichtbare en merkbare vooruitgang te boeken. Het feit doet zich echter voor dat deze mensenrechten in de praktijk niet of nauwelijks te verzilveren zijn. Dat moet dus veel beter.
Mensen met een beperking hebben recht op dezelfde kansen in de samenleving als ieder ander. Daarom is het kabinet in 2018 het programma Onbeperkt meedoen! gestart. Doel: merkbaar minder drempels in de samenleving waardoor mensen kunnen leven zoals ze dat zelf willen.

Mensen met een handicap moeten vechten voor hun plek in de samenleving weet Sjoerd. Een uitkering biedt vaak weinig financiële ruimte voor leuke extra dingen.

Sjoerd heeft veel wensen voor de toekomst: Graag wil hij gaan reizen. Daarvoor wil hij eerst beter Engels leren. Hij hoopt een partner te vinden die met hem mee op reis wil gaan.
Sjoerd, dank voor dit leuke interview. De tijd vloog! Leuk om nader met je kennis te mogen maken!

Na corona organiseren we een tripje en komen we je met alle leden van het platform aanmoedigen bij een rugbywedstrijd!

Wie biedt zich aan voor een interview voor onze volgende nieuwsbrief? Neem contact op met Marian: info@platformgehandicaptenlv.nl