Willem Bertels, nieuwe voorzitter van het Platform Gehandicapten Leidschendam-Voorburg (PGLV)
Beste vrijwilligers en sympathisanten van het Platform Gehandicapten
Afgelopen voorjaar liet Hanneke Dominicus weten dat ze haar voorzitterschap van het Platform al na een jaar weer moest neerleggen. Het bestuur is vervolgens naarstig op zoek gegaan naar een opvolger. Gelukkig bleek die niet zo gemakkelijk te vinden. Stiekem wilde ik het namelijk heel graag zelf doen. Daarom was ik blij dat het bestuur positief reageerde op mijn voorstel om het stokje van Hanneke over te nemen. Inmiddels ben ik bijna een half jaar de nieuwe voorzitter van het PGLV en ik mag wel zeggen: het bevalt me ontzettend goed.
Managen
Ik ben geboren en getogen in Zevenaar, een inmiddels uit de kluiten gewassen dorp ten oosten van Arnhem. Mijn vader was er veearts, mijn moeder lerares Frans op de middelbare school. Nadat ik met hangen en wurgen het Atheneum-B-diploma had gehaald, heb ik het aan de Radboud Universiteit in Nijmegen geschopt tot cultureel antropoloog. Dat was halverwege de jaren tachtig van de vorige eeuw, toen er voor antropologen amper werk was te vinden. Omdat ik echter vervangende dienstplicht had gedaan bij het Nederlands Centrum Buitenlanders in Utrecht kon ik terecht bij de Vereniging van Nederlandse Gemeenten, de VNG. Eerst deed ik daar onderzoek, later werd ik er beleidsmedewerker.
Omdat leiding geven me leuk leek, ben ik gaan solliciteren en in 1991 mocht ik me hoofd noemen van de afdeling Welzijn van de gemeente Capelle aan den IJssel. Hier kwam ik er door schade en schande achter dat leiding geven echt niet alleen maar leuk is. Maar omdat het bloed kroop waar het niet gaan kon, ben ik in 1995 voor mezelf begonnen als interim-manager en adviseur bij gemeenten. Inmiddels heb ik wel 30 gemeenten van binnen gezien en heb ik aan honderden mensen leiding mogen geven. En hoe langer ik het deed, hoe leuker het leiding geven weer werd. Leiding geven is overigens niet het juiste woord. Ik geef mensen mijn vertrouwen en dan geven ze bijna altijd het beste van zichzelf terug.
Doceren
En nu ben ik 65 en het werk nog lang niet beu. Maar ik heb wel mijn bakens weer verzet. Sinds drie jaar ben ik docent Bestuurskunde op de Hogeschool van Amsterdam. Dat vind ik ongelofelijk leuk. Jonge mensen laten ervaren hoe ingewikkeld het is, om als beleidsmedewerker in een gemeente te werken. Ik daag ze uit niet alleen de wethouder tevreden te stellen, maar eerst te gaan praten met de burgers waarvoor ze het beleid maken. Die burgers zijn namelijk de échte experts.
Inspiratie
Ik ben getrouwd met mijn vriendin Jeske. We hebben drie kinderen: Niek (28), Anne (21) en Mees. Nee, beste lezer, ik ben Mees’ leeftijd niet vergeten. Hij is geboren in 1994 maar gestorven in 2009. Hij was lichamelijk gehandicapt. Zowel zijn grove als zijn fijne motoriek waren heel slecht. Daarom reed hij op een driewielfiets van de Wmo. Een fiets die hem zelfstandigheid bood, maar waarmee hij ook vreselijk verongelukte. Ik merkte dat Mees door zijn leeftijdsgenoten en soms zelfs door hun ouders wel eens werd buitengesloten. Wij voelden zijn ongeloof en zijn verdriet. Wij bewonderden zijn dapperheid en doorzettingsvermogen. Het is Mees die me inspireert verdienstelijk te zijn voor mensen met een handicap. Ik ben blij dat ik dat nog jarenlang mag doen als voorzitter van het Platform Gehandicapten Leidschendam-Voorburg.